دو هفته ایست که ظرف نباتمان خالی است
و آه می کشم و حسرت خراسان را...
دل به مشهد داریم؛
به یک نفس نشستن زیر رواق آویزها و عطر گرفتن از اسپند و گلاب ناب رها در هوای پَرِ پرواز ملائک...
آقا ! چشم هامان، آهوست و دست هامان ، کبوتر...
نور این شب را به چشمها و دستهامان بریز...
دل به مشهد داریم ؛ به همان پنجره، به همان سلام، به همان رضا(ع) و آه می کشیم حسرت خراسان را... (میلاد کریمی)